De mensen vroegen aan de wijze...
“Vertel ons over het leven”
De wijze zette een glazen pot op een tafel en nam een twaalftal stenen die hij zorgvuldig in een pot legde.
Toen deze gevuld was, vroeg hij aan de mensen: “Is deze pot vol?”.
“Ja, hij is vol.”, antwoordden de mensen.
Nu nam de wijze een pot met kleine kiezelsteentjes. Zorgvuldig goot hij ze over de grote stenen door tot op de bodem van de glazen pot. Opnieuw vroeg hij aan de mensen: “Is deze pot vol?”.
“Ja”, zegden de mensen, “nu is de pot vol.”.
Daarop nam de wijze een zakje met heel fijn zand, dat hij aandachtig in de grote glazen pot goot.
Het zand vulde de plaats tussen de grote stenen en de kiezelsteentjes. De wijze vroeg nog maar eens:
“Is deze pot vol?”
Deze keer schudden de mensen het hoofd, zonder twijfel en eensgezind.
“Goed” zei de wijze, en hij nam een kruikje met water en vulde de pot tot aan de rand.
Daarop keek hij de mensen aan en vroeg: “Welke grote waarheid toont dit experiment ons aan?”
De moedigste onder de toehoorders antwoordde:
“Het toont aan dat het leven nooit zo gevuld is als we wel denken en dat er, als we echt willen er altijd nog wel wat bij kan.
“Neen”, antwoordde de wijze “daarover gaat het niet”.
De grote waarheid die in dit experiment schuilt is de volgende.
“Als je niet eerst de grote stenen in de pot doet, krijg je ze er achteraf nooit meer in”.
Het werd stil.
De wijze voegde er aan toe: “Welke zijn de stenen van ons leven?
Zijn dat niet onze familie, onze vrienden, onze gezondheid, onze dromen, onze tot rust komen en onze bezinning, verbinding ...?
Als we meer belang hechten aan futiliteiten, zoals het zand en de kiezelsteentjes, zullen zij alle plaats innemen en blijft er niets meer over voor de belangrijke dingen in het leven.
Daarom mag je nooit vergeten jezelf de vraag te stellen welke de grote stenen van je leven zijn,
Om ze vervolgens als eerste in de pot te leggen.
